Vojislav Bilbija ( Bosansko Grahovo, 1942.god ) je protojerej-stavrofor, starešina Roterdamske parohije Zapadno-evropske eparhije Srpske pravoslavne crkve, arhijerejski namesnik za Holandiju, samouki slikar i vajar, ikonopisac, pojac verskih pesama, stomatolog u penziji, nekadašnji zapaženi karatista, a pre svega otac petoro dece, voljeni deda mnogobrojnih unuka, unuk prote Milana Bilbije onog istog koji spasi smrtne kazne najpoznatijeg pripadnika “ Mlade Bosne ” i praunuk prote Ilije Bilbije koji je krstio našeg Gavrila Principa.
Tokom studija na Stomatološkom fakultetu u Beogradu otac Vojo je morao da radi razne poslove kako bi mogao da se izdržava. Pošto je lepo crtao počeo je da pravi razglednice, čestitke i suvenire i da ih prodaje na ulici. Na studijskom putovanju u Holandiji 1965. god pohadjao je Rusku školu iz slikarstva kod popadije Avguste u Groningenu, a kada je bio završna godina studija, tačnije 1969 god. već je naslikao tridesetak ikona i prekrio ih okovanim metalom tj.rizom od kojih se većina danas nalaze u kolekcijama u celom svetu.
U vreme dok je studirao bavio se i karateom te je kao univerzitetski šampion, jednom prilikom u toku borbe (marta 1969) doživeo da ga tadašnji sportski oci nepravedno diskvalifikuju I doživotno zabrane bavljenje sportom.
Godine 1969. diplomirao je stomatologiju. Nakon završenih studija kao lekar stomatolog radio je u Kistanjama u isto vreme u obližnjem manastiru Krka slikao je ikone. Samouk je počeo slikarstvo 1963 godine, a potom je usavršio slikanje ikona i tehnologiju obrade plemenitih metala od 1966. godine. Od 1969. do 1971. godine živeo je u Manastiru Krka i oslikavo je ikonostas i freske u oltarskoj apsidi Crkve Pokrova Svete Bogorodice u Kninu, potom iconostas srpske crkve u Metkoviću.
1970. godine, prvi put odlazi na Svetu Goru kao član ekskurzije bogoslovije manastira Krka.
Od 1972. do 1973. godine radio je Kivot svetog Simeona Mirotočivog ( pre monašenja srpski vladar, veliki župan Stefan Nemanja), koji se danas nalazi u manastiru Hilandar na Svetoj Gori na istom mestu gde je iz njegovog groba iznikla Sveta loza. Tada je započeo da kleše i portret Sv. Simeon u kamenu nedaleko od Hilandara na kome je radio 17. godina. Ali najznačajnije ikone je otac Vojo živopisao tokom osamdesetih i početkom devedesetih godina od kojih se možda najlepše nalaze u maloj crkvi na Vračaru pored Hrama Svetog Save i u Manastiru Studenici – a to su ikone Presvete Bogorodice sa Bogomladencem Isusom Hristom.
Avgusta 1992. god. Otac Vojislav Bilbija je od najplemenitijeg srebra i dragog kamenja dobijenog i prenetog iz drevne hilandarske riznice započeo da radi skupoceni Kivot za prepodobnu mati Anastasiju, majku Svetog Save (pre monašenja Ana Nemanjić). Kao duhovniku i molitvenom umetniku Ocu Voji ovo delo je najdraze. Radio ga je četiri godine (1992-1996) uz suze, molitvu i uz Božiju svesrdnu pomoć. U ovom kivotu se sada nalaze njene mošti, nekim praznicima dostupne i za celivanje. Kivot prepodobne Anastasije nalazi se na severnoj strain naosa do ikonostasa u Bogorodičinoj crkvi manastira Studenica ( do izrade ovog kivota, mošti supruge i majke državnih i duhovnih rodonačalnika Srba vekovima su počivale u zemlji, zakopane u priprati Bogorodičine crkve ovog manastira).
Otac Vojo kaže da kroz molitvu duhovni umetnik dobija snagu i dok stvara svoje delo on je samo medij kroz koji božanska ideja posreduje, bez učešća svog ega, jer je to dar Bogu i narodu a ne njegovoj sujeti.
Od 1972. Otac Vojo živi u Holandiji, gde nakon osnivanja Haškog tribunala kao sveštenoslužitelj i duhovnik sedmično posećuje srpske zatvorenike u zatvoru u Sheveningenu, pruža im utehu i razumevanje a otklanja mračne misli i depresiju. On im je “i otac i majka“ i veliki stub nade u Hristov isceljujući put spasenja!
Za umetničku vrednost, stvaralaštvo i izuzetan rad Sveti sinod Srpske pravoslavne crkve dodelio mu je 1991. Orden svetog Save prvog reda.
Godine 1999. njegova svetost patrijarh Pavle je lično rukopoložio Oca Vojislava Bilbiju u čin jereja SPC u manastiru Mileševi i postavio ga za paroha u Roterdamu.
Poslednju deceniju, zahvaljujući humanosti naših doseljenika, ali i Holanđana, uputio je nebrojeno šlepera hrane, obuće i odeće ugroženim Srbima na Kosovu i Metohiji, na jugu Srbije i uopšte na prostorima gde žive naši ljudi kojima je bila potrebna pomoć. Humanitarni fond “Srbsko dete” postao je značajan sabirni centar za pomoć koju naši ljudi šalju matici, a u raspodeli pomoći na terenu pomaže humanitarni ogranak Misija Sv. Anastasije u Beogradu.
